ik heb die laatste pagina maar eens vertaald.

----------------------------------------------
https://www.jns.org/why-is-no-one-talking-about-the-lack-of-hunger-in-eastern-rafah/

Op de laatste pagina van The Wall Street Journal van 25 juli stond een column die op brute wijze de valse verhalen over de situatie in Gaza aan de kaak stelt. Dit artikel is niet geschreven door een joodse, pro-Israëlische activist, academicus of politicus. Het is geschreven door Yasser Abu Shabab, de leider van een anti-Hamas-militie in Gaza genaamd de Popular Forces, ook wel bekend als de “Anti-Terror Service”, die strijdt om de macht van Hamas over te nemen.

In zijn column, getiteld “Gazans are finished with Hamas” (De inwoners van Gaza zijn klaar met Hamas), vertelt hij dat de Popular Forces momenteel het oostelijke deel van Rafah in het zuiden van Gaza controleren.

Hij schrijft dat de bevolking onder hun bewind de afgelopen zeven weken “toegang heeft tot onderdak, voedsel, water en basisgeneeskundige voorzieningen, zonder bang te hoeven zijn dat Hamas de hulpgoederen steelt of dat ze in het kruisvuur met het Israëlische leger terechtkomen”. Hij voegt eraan toe dat er in het oosten van Rafah “geen slachtoffers meer vallen door luchtaanvallen, geen chaotische hulpgoederenrijen, geen evacuatiebevelen en geen angst voor huizen met boobytraps of kinderen die door Hamas als menselijk schild worden gebruikt”.

Abu Shabab stelt dat het oosten van Rafah de norm zou moeten zijn in plaats van de uitzondering voor Gaza. Zijn groep, zo stelt hij, zou kunnen helpen bij het leiden van een toekomstig Palestijns bestuur, vrij van de controle van Hamas. Hij erkent dat Hamas nog steeds Gaza domineert. En dat het banden onderhoudt met internationale instellingen zoals het VN-agentschap voor hulp aan Palestijnse vluchtelingen (UNRWA) en een groot deel van de toegang tot humanitaire hulp controleert, waarvan Abu Shabab bevestigt dat Hamas deze blijft stelen voor zijn agenten.

Of de Volksstrijdkrachten een levensvatbaar alternatief voor de lange termijn bieden, is een andere vraag. Maar Abu Shababs column ontkracht de centrale beweringen van velen in de internationale gemeenschap die Israël hebben afgeschilderd als de belangrijkste verantwoordelijke voor het lijden in Gaza. Zijn woorden maken duidelijk wat velen weigeren te erkennen: het kernprobleem is Hamas.

Laten we het eens vragen aan ervaren journalisten en mediacommentatoren zoals Piers Morgan en Christiane Amanpour: waarom is er geen hongersnood in het oosten van Rafah? Waarom zijn er geen burgerslachtoffers? Waarom hebben de mensen die daar wonen toegang tot onderdak, voedsel, water en basisgeneeskundige voorzieningen?

Het antwoord is simpel: Hamas is daar momenteel niet actief. Geen Hamas betekent geen lijden.

Als Hamas uit de Gaza-vergelijking zou worden verwijderd, zou humanitaire hulp vrijelijk kunnen stromen, zouden burgers worden beschermd en zou de oorlog minstens een stap dichter bij het einde komen.

Als de internationale gemeenschap en de media objectief over de oorlog zouden berichten, zouden ze zeggen dat het lijden in Gaza vandaag de dag voornamelijk het gevolg is van het feit dat Hamas hulp aan zijn bevolking achterhoudt en degenen aanvalt die directe hulp willen bieden. Ze zouden ook erkennen dat geen enkel ander land ter wereld heeft ingestemd om ook maar één Gazaan als vluchteling uit de door oorlog verscheurde Strook op te nemen. Toch is dat niet het verhaal dat wordt verteld.

Ondertussen houdt Hamas nog steeds 20 vermoedelijk levende Israëlische gijzelaars vast – mannen die in feite verhongeren in de tunnels van Gaza – naast de lichamen van 30 Israëlische zielen die in gevangenschap zijn omgekomen, die allemaal worden vastgehouden als wrede onderhandelingsmiddelen.

Wanneer The New York Times weer een stukje Hamas-propaganda publiceert, of westerse landen als Frankrijk, Groot-Brittannië en Canada “een Palestijnse staat erkennen”, wordt Hamas nog minder geneigd om de wapens neer te leggen en de gijzelaars vrij te laten. Maar dat is precies wat het doel van de internationale gemeenschap zou moeten zijn.

Als mensen een einde willen maken aan het lijden in Gaza, moeten ze beginnen met de waarheid te vertellen.

De opmerkingen van Abu Shabab in The Wall Street Journal hadden een storm van vragen moeten oproepen die het gangbare verhaal in twijfel trekken. Het feit dat het artikel grotendeels onopgemerkt bleef, bevestigt alleen maar dat veel mensen niet geïnteresseerd zijn in de waarheid, maar in specifieke verhalen en sociale agenda's.

Daarom is het onze taak om de waarheid te delen, of dat nu gemakkelijk is of niet. Zoals George Washington zei: “De waarheid zal uiteindelijk zegevieren als men moeite doet om haar aan het licht te brengen.”

Vertaald met DeepL.com (gratis versie)