Kijk je bent een jongetje van de straat, he... Zo profileer jij jezelf graag. Ik zie een dikke lul van een man. Waar is je morele verontwaardiging als het over het onderstaande gaat? Laten we het eens over Jemen hebben, wat daar gebeurt.

Maar dan horen we Rijkkie niet. Dan zien we hem niet. Dan is ie ineens muisstil...

En dat land, wat jij dan zo verafschuwt, is de enige veilige plaats voor die mensen die dat tuig, met jou hulp, aan het uitroeien zijn...

------------------------------------------------

Afgelopen week zijn er gruwelijke beelden en berichten naar buiten gekomen over de brute aanvallen op de Druzen in Zuid-Syrië, in en rond de stad As-Suwayda. De daders: jihadistische milities gelieerd aan de “gematigde Syrische regering”, onder leiding van een voormalig Al-Nusra-terrorist. De slachtoffers: onschuldige leden van een eeuwenoude religieuze minderheid, die zich al decennia staande probeert te houden in een door oorlog verscheurd land.

Het bloedbad is met voorbedachte rade aangericht en heeft diepe wonden geslagen in de gemeenschap. Huizen werden in brand gestoken, mensen geëxecuteerd, families uitgemoord. Het is niets minder dan een etnisch gemotiveerde zuivering.

En wat doet de wereld? Wat zegt Nederland? Waar blijven de verontwaardigde tweets van Tweede Kamerleden, de spoeddebatten, de boze opiniestukken in kranten, de morele ophef op televisie? Waar zijn de moties die oproepen tot sancties of beschermingsmaatregelen? Waar zijn de felle pleidooien voor de rechten van minderheden?

De hypocrisie van het selectieve geweten
De stilte is oorverdovend. En ze is beschamend. Juist de politici die voorop lopen in het beschuldigen van Israël, vaak zonder feitelijke onderbouwing, van genocide, etnische zuivering of oorlogsmisdaden, zijn nu muisstil. Geen woord van verontwaardiging over de slachting van Druzen in Syrië. Geen aanklacht tegen de Syrische regering die samen met andere jihadistische proxy’s terreur zaait. Geen motie van veroordeling, geen hashtag, geen solidariteit. Zelfs op moreel vlak, waar men normaliter met opgeheven vingertje klaarstaat, blijft het stil.

Neem Kati Piri, PvdA-Kamerlid en voormalig Europarlementariër. Kort geleden diende zij een motie in om Nederlandse steun aan Israëls verdedigingssysteem de Iron Dome stop te zetten. Een systeem dat bedoeld is om Israëlische burgers, waaronder ook 150.000 Druzen, te beschermen tegen raketten van terreurgroepen als Hamas en Hezbollah. Dezelfde Piri die zich luid uitspreekt tegen Israëlisch optreden in Gaza, heeft deze week niets gezegd over de moordpartijen in As-Suwayda. Geen statement. Geen afkeuring. Geen betrokkenheid.

Deze selectieve verontwaardiging is geen foutje. Het is een patroon. Als Israël zich verdedigt tegen raketaanvallen of terreur, klinkt onmiddellijk het woord “genocide” uit progressieve kringen. Maar als echte genocide dreigt of plaatsvindt tegen minderheden in landen als Syrië, Iran, Jemen of Irak, dan blijven diezelfde stemmen stil. Waarom? Omdat het niet past in het ideologische frame waarin Israël de eeuwige boosdoener is, en andere daders slechts ‘complexe regionale actoren’ zijn.

'In Israël zijn Druzen burgers met volledige rechten. Ze dienen in het leger, bekleden hoge functies in de politiek, de rechtspraak en het bedrijfsleven.'
Jihadisten in pak
De verantwoordelijke commandant voor de recente aanvallen is Wael al-Jolani, een voormalige leider van Jabhat al-Nusra, de Syrische tak van Al-Qaeda. Deze man, die jarenlang bekend stond als een beruchte onthoofder en jihadist, presenteert zich nu als “gematigde” commandant onder de paraplu van het Syrische regime. De aanval op As-Suwayda gebeurde met steun van regimehelikopters, terwijl grondtroepen van Jolani dorp na dorp aanvielen en bewoners vermoordden. Dit is geen burgeroorlog meer. Dit is georganiseerde terreur tegen een kwetsbare minderheid.

En opnieuw: waar zijn de internationale mensenrechtenorganisaties? Waar zijn de VN-resoluties, de noodvergaderingen van de Mensenrechtenraad, de sanctievoorstellen? Blijkbaar is het lot van de Druzen minder belangrijk dan politieke campagnes tegen Israël. Blijkbaar tellen hun levens niet mee op het morele schaakbord van Den Haag of Brussel.

De enige veilige haven
Wat velen niet weten, is dat Israël het enige land in het Midden-Oosten is waar de Druzen niet alleen worden getolereerd, maar volledig worden geïntegreerd. In Israël zijn Druzen burgers met volledige rechten. Ze dienen in het leger, bekleden hoge functies in de politiek, de rechtspraak en het bedrijfsleven. De band tussen Joden en Druzen in Israël is er een van wederzijds respect en diepe loyaliteit.

Terwijl de Druzen in Syrië worden vermoord en in Libanon worden onderdrukt, staan hun broeders en zusters in Israël sterker dan ooit. Israël is altijd opgekomen voor hun veiligheid. Tijdens de Syrische burgeroorlog hebben Israëlische troepen herhaaldelijk medische hulp geboden aan gewonde Druzen die de grens over kwamen. Israëlische leiders, van links tot rechts, spreken zich uit als de verdedigers van deze unieke gemeenschap.

De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken sprak deze week zijn diepe zorgen uit over de gebeurtenissen in As-Suwayda en riep de internationale gemeenschap op om op te treden. Vanuit de Druzen in Israël klinkt inmiddels de roep om humanitaire en diplomatieke steun aan hun verwanten in Syrië. En het is Israël, en Israël alleen, dat daadwerkelijk handelt in plaats van holle woorden te produceren.

'Juist de politici die voorop lopen in het beschuldigen van Israël, vaak zonder feitelijke onderbouwing, van genocide, etnische zuivering of oorlogsmisdaden, zijn nu muisstil.'
De ware lakmoesproef van moreel leiderschap
Wat er deze week is gebeurd in Zuid-Syrië is een lakmoesproef. Niet alleen voor mensenrechtenorganisaties, maar vooral voor politici die zichzelf graag profileren als morele kompassen. De stilte van Nederlandse en Europese leiders is niet slechts laf: ze is medeplichtig. Want als je kiest wanneer je wél en niet verontwaardigd bent, gebaseerd op ideologie of partijlijn, dan ben je niet principieel, maar hypocriet.

Wie werkelijk om mensenrechten geeft, zwijgt niet als minderheden worden afgeslacht door jihadisten. Wie werkelijk tegen genocide is, gebruikt dat woord niet lichtzinnig tegen een democratische staat die zichzelf verdedigt, maar wél als het terecht is, zoals nu, bij de dreiging van uitroeiing van de Druzen.

Het wordt tijd dat politici hun morele filters afleggen. Dat ze durven kijken naar de realiteit, hoe ongemakkelijk die soms ook is. Het wordt tijd dat het bloed van de Druzen niet langer ongehoord blijft.

Israël als baken van hoop
In een regio waar minderheden voortdurend gevaar lopen, is Israël het enige land dat opkomt voor hun rechten en veiligheid. Christenen, Bahai’s, homoseksuelen, vrouwen, en ook de Druzen; zij vinden allen bescherming, vrijheid en gelijkheid in de Joodse staat. Israël is geen perfect land, maar het is het enige land in het Midden-Oosten waar minderheden niet worden vervolgd, maar omarmd.

De tragedie in As-Suwayda is een herinnering aan wat er gebeurt als Islamitische extremisten de macht grijpen en de wereld zwijgt. Maar het is ook een herinnering aan hoe belangrijk het is dat er een land is dat zich wél bekommert om minderheden. Israël heeft zijn Druzen nooit in de steek gelaten en zal dat ook nu niet doen.

Nederland en Europa kunnen een voorbeeld nemen. Niet door Israël te veroordelen, maar door zich eens uit te spreken voor de slachtoffers van échte barbaarsheid. De Druzen verdienen onze stem, onze steun, onze solidariteit.

Zwijgen is geen optie meer.