Previous Message

Dag 62,

Ik hoop ook dat Israel, of het overgrote deel van Israel tot bekering komt, net als dat ik dat ook van niet-Joden hoop. Daarbij denk ik aan wat Petrus schrijft, nl. dat God wil dat allen, Jood en niet-Jood dus, tot bekering komen (2 Pet. 3:9).

Omdat de Hebreeën-schrijver echter verklaart dat er voor de mensen beschikt is éénmaal te sterven en daarna het oordeel, maak ik dasaruit op dat de mensen GEEN tweede kans krijgen om zich na de dood en de opstanding uit die Adamitische dood bij het oordeel, alsnog te mogen bekeren, dan niet meer door geloof, maar door onontkenbare feiten gedwongen (Heb. 9:24-28).

Rom. 11:25-32 (26b en 27) wordt wel gebruikt om aan te tonen dat er voor Israel nog een aparte tijdsperiode is om zich te bekeren, maar dat geldt evenzo dan voor alle andere volken, want vers 32 heeft het over ALLEN, en niet alleen over Israel. Allen kunnen, in de periode van hun leven, tot bekering komen als ze dat willen. De Verlosser zou volgens Jes. 59:20 uit Sion komen en de goddeloosheden van Jakob/Israel afwenden en dat haalt Paulus aan in Rom. 11:26b.

En dan haalt Paulus Jer. 31:33-34 aan, waar het nieuwe verbond wordt aangekondigd waarbij, door geloof in de verbondsmiddelaar Jezus en wat hij op Golgotha aan het kruis heeft gedaan voor hen, hun zonden worden weggenomen. Ook in Ps. 2:6 wordt profetisch benadrukt dat God zijn Zoon had aangesteld over/op Sion, zijn heilige berg, en dat men deze zoon/koning moest erkennen door hem te "kussen", hem aan te nemen en eer te geven (vers 12). Dus er zijn voorwaarden voor iedereen.

Hierdoor wordt m.i. duidelijk dat Rom. 11:25-32 niet over een toekomstige periode spreekt in een andere tijdperk/aion, te weten vanaf Jezus' wederkomst, maar de periode tussen de 1e komst om allen te behouden en daarvoor zichzelf op te offeren als slachtoffer voor het nieuwe verbond met de daarbij te geven vergeving van zonden, en de 2e komst, die ten oordeel is, en er NIET MEER een tijd zal zijn om zich alsnog te mogen bekeren op grond van dat men de feiten niet meer kan ontkennen.

In Rom. 11:25 wordt het woordje 'totdat' soms veranderd in het woordje 'dan' of 'daarna'. Maar dat heeft te maken met wensdenken, dus dat nadat Jezus is wedergekomen dan de tijd zou aanbreken waarbij Jezus exclusief zich richt op Israel en hen dan het koninkrijk aanbied wat eerst verworpen werd gedurende de 1e komst en mogelijk ook de tijd tussen de 1e komst en de 2e komst. En dan zou er massaal een bekering van geheel Israel plaats vinden en zouden daarbij de 144.000 de overige wereld ingaan om opnieuw te verkondigen wat gedurende de tijd tussen de 1e en de 2e komst is gedaan, nogmaals te doen.

Het woordje 'totdat' Strong # 891, kan ook vertaald worden met 'terwijl', dus dat terwijl er een gedeeltelijke verharding over Israel is, de volheid der heidenen binnengaat, en toch dat, TERWIJL de volheid der heidenen binnengaat, OOK de volheid van Israel binnengaat. Ieder kan zich bekeren van zijn verharding, zowel Jood als heiden, en dat gedurende de tijd dat zo iemand leeft en geënt en teruggeënt worden op de gekweekte olijfboom, het Abrahamitisch verbond waarin Joden en heidenen dezelfde beloften hebben omdat beiden geloofskinderen zijn van Abraham (Rom. 4).

Jezus spreekt in Mat. 8:5-13 (11-13) en Lukas 13:22-30 (28-29) ook over het feit dat er gelovigen vanuit oost en west en noord en zuid samen met Abraham, Isaak en Jakob en al de profeten zullen aanliggen in het koninkrijk Gods, dus niet aparte groepen, Israel afgescheiden van de volken, maar gezamenlijk wanneer men bij het oordeel het koninkrijk door God gegeven krijgt en wat bereid was sinds de grondlegging der mensenwereld, daarin binnen gaat (Mat. 25:31-46 (31 en 34), het oordeel door Jezus als hij komt in zijn heerlijkheid en al de engelen met hem en hij op de troon zijner heerlijkheid plaats neemt, en alle volken (dus ook Joden/Israelieten) voor zijn troon vergaderd worden).

Natuurlijk geloof ik ook dat in de tijd tussen de 1e en de 2e komst alle volken hun bestaansrecht hebben, ook Israel. Maar Israel heeft niet meer een speciale plaats alleen met een aparte toekomst gescheiden van de rest van de volken die tot geloof komen. Allen die van Christus zijn, hebben dezelfde bestemming, nl. dat zij samen met Jezus de erfgenamen zin van de vervulling van alle beloften aan Abraham (Gal. 3:26-29; Heb. 1:1-4; Rom. 4; 8:14-30 (16-17).

Ieder volk mag tot dat moment van oordeel en erven herkenbaar zijn en blijven, maar hebben bij het oordeel geen aparte status, daar ieder die "van Jezus is" hetzelfde ontvangt van God en Jezus omdat Jezus en degenen die bij hem horen, die het koninkrijk en alle andere beloften die IN CHRISTUS Ja en Amen zijn (2 Kor. 1:20 en context), ontvangen, hetzelfde erven, nl. de vervulling van de beloften aan Abraham, en men wordt daarbij samen een echte nieuwe schepping bij het ontvangen van eeuwig leven, d.w.z. onsterfelijkheid, onvergankelijkheid, gelijkheid met Christus op allerlei gebied van bestaan, de volheid, de goddelijke natuur (Kol. 1:19; 2:9-10; Efeze 3:14-21 (19); 2 Pet. 1:3-4; Rom. 8:29; Filip. 3:21).

Voor wat het waard is......
Groeten,
Elle