Goedemorgen Elle,

Toen ik ergens in 2003-2004 voor de laatste keer de Koninkrijkszaal uit liep had ik geen rot of een schuldgevoel.
Eerder dat er een last van me afviel.

Gisteren 27 augustus was het drie jaar geleden dat ik met mijn schoonmoeder naar de Koninkrijkszaal in Utrecht-Overvecht ging.

De twee weken erna op de zaterdagen 3 en 10 September 2022 was ik er ook.

Maar omdat - effe kort door de bocht - de ouderling die ik na de vergadering op 3 september sprak, op 10 September "ruzie zocht"
en ik die week erna Brief 2022 schreef en bezorgde, mocht ik op zaterdag 17 September 2022 de Koninkrijkszaal niet meer in.

Ik lieg niet, ik zei het ook tegen de ouderling bij de ingang die het woord voerde,

(lichaam van ouderlingen gemeente Utrecht-Overvecht bij de ingang
en via de telefoon hadden ze op dat moment contact met de ouderlingen van gemeente Utrecht-Maarssen)

dat ik echt blij was.

En dat was ik ook op dat moment.
Gewoon blij en opgelucht.

Blij dat ik niet langer naar de vergaderingen kon (wat ik mijn schoonmoeder beloofd had).

Blij dat ik om Brief 2022 er niet meer in mocht.

In die bijna 4 maanden na Vera`s dood tijdens mijn nachtdiensten had ik veel gehuild,
gebeden, nagedacht en muziek geluisterd en gezien.

Toen ik van die ouderlingen weg liep op weg naar mijn auto zong ik in gedachten (ik kan niet hardop zingen) deze zinnen:

"Raindrops are falling on my head

Those raindrops are falling on my head,

they keep falling

But there's one thing I know

The blues they send to meet me
Won't defeat me, it won't be long

Till happiness steps up to greet me

Raindrops keep falling on my head

Because I'm free

Nothing's worrying me

It won't be long till happiness steps up to greet me "








Till happiness steps up to greet me . . .

Dat Vera opstaat, naar me toekomt en mij begroet.

Daar denk ik aan bij deze zin.

Dus ik heb ook totaal niet de drang niet meer om naar een Kerk of Koninkrijkszaal te gaan.