Previous Message

(Door: Rob Kern)

De oorlog die nu woedt tussen Israël en Hamas is geen plotselinge uitbarsting, maar het culminatiepunt van bijna twee decennia van onafgebroken terreur. Waar velen de oorsprong zoeken bij de gruweldaden van 7 oktober 2023, ligt de ware kiem in 2006: het jaar waarin Hamas met geweld de macht greep in Gaza, kort na Israëls eenzijdige terugtrekking in 2005 – een vredesgebaar dat met raketten werd beantwoord.

Sindsdien is Gaza getransformeerd in een militaire basis voor Hamas, gesteund en bewapend door Iran. De realiteit is onontkoombaar:

– Meer dan 35.000 raketten zijn vanuit Gaza afgevuurd op Israëlische burgers
– Een netwerk van duizenden terreurtunnels – vaak onder scholen, moskeeën en ziekenhuizen – is aangelegd
– Enorme wapenarsenalen zijn opgebouwd

Het doel? Geen vrijheid voor Gaza, maar de vernietiging van de staat Israël.

Toch domineert in veel Westerse media, zeker in Nederland, een vervormd beeld. Het geweld wordt voorgesteld als uit het niets ontstaan. Israël wordt ten onrechte beschuldigd van genocide, het uithongeren van de bevolking en disproportioneel geweld. Straatprotesten, gevoed door deze eenzijdige berichtgeving, draaien oorzaak en gevolg om. De hardnekkige weigering om de infrastructuur van terreur onder burgerlocaties te erkennen, is een journalistiek falen dat rechtgeaarde mensen misleidt.

De voortdurende oorlog stelt Israël voor gruwelijke dilemma’s, maar de oorzaak ligt niet in Jeruzalem, maar in Gaza. Hamas houdt bewust gijzelaars vast. Hamas gebruikt de eigen bevolking als menselijk schild. Hamas weigert zich over te geven. Telkens wanneer Israël een staakt-het-vuren overweegt, beantwoordt Hamas dat met geweld of onmogelijke eisen.

De vraag dringt zich op: waar ligt de grens? Hoeveel raketten moet een soeverein land incasseren voordat het zich mag verdedigen? Eén? Tien? Honderd? Vijfendertigduizend? En wat te denken van de onzichtbare wonden? Honderdduizenden Israëli’s die leven met sirenes en schuilkelders. Kinderen die opgroeien in angst. Families die alles verliezen – niet door eigen schuld, maar omdat hun buren hen willen uitroeien. De Iron Dome is een technologisch wonder, maar elk projectiel dat doorbreekt, kan een tragedie betekenen.

Israël vecht niet uit wraak, maar uit pure noodzaak en zelfbehoud. Het alternatief – Hamas laten heersen en verder bewapenen – is ondenkbaar. De sleutel tot vrede lag en ligt bij Hamas. Laat de gijzelaars vrij, leg de wapens neer, en de oorlog is voorbij. De blokkade zou verdwijnen, hulp zou stromen. Maar Hamas wil geen vrede; het wil macht en vernietiging.

Tot de wereld dit fundamentele feit erkent, voert Israël een dubbele strijd: een fysieke strijd tegen terreur in Gaza, en een morele strijd tegen hypocrisie en onbegrip op het wereldtoneel. De strijd voor het recht om te bestaan en zich te verdedigen tegen een vijand die alleen in vernietiging gelooft.