Previous Message

Steeds vaker hoor je mensen zeggen: “Ik ben niet tegen joden, maar wel tegen Israël.” Of: “Ik ben antizionist, maar geen antisemiet.” Het klinkt redelijk, maar is het niet. Het is een vorm van morele camouflage die inmiddels mainstream is geworden – niet alleen in activistisch links, maar ook in onze media: de NPO, de NOS, de Volkskrant, NRC. Dagelijks versterken zij dit denkbeeld.


Rob Kern, TPO, 5 juli 2025 – Ze noemen Hamas zelden een terreurbeweging, cijfers uit Gaza worden zonder context en zonder bronverificatie als feiten gebracht en Israël wordt keer op keer neergezet als agressor – zelfs wanneer het zich verdedigt tegen massaal geweld. Zo worden kijkers en lezers misleid, gevoed met halve waarheden en moreel op het verkeerde been gezet.

Maar wie zich antizionist noemt, zegt in feite: ik erken het bestaansrecht van het joodse volk niet in het land waar hun geschiedenis, geloof en identiteit geworteld zijn. Zionisme is geen ideologie van overheersing – het is het simpele recht op zelfbeschikking. Wie dat recht ontzegt aan de joden, maar het wel toekent aan anderen, meet met twee maten. Dat is discriminatie, en in dit geval: antisemitisme.

De oorlog tegen Hamas: wat vergeten wordt
De oorlog van Israël tegen Hamas wordt in dat klimaat bijna onbegrijpelijk gemaakt. Alsof het zomaar begon, uit ‘wraak’. Alsof 7 oktober de oorzaak is. Maar dat is onjuist. Sinds 2006 zijn er meer dan 35.000 raketten op Israël afgevuurd vanuit Gaza. Duizenden Israëli’s leven permanent onder die dreiging. Kinderen slapen met schoenen aan, families bouwen schuilkelders onder hun huizen. Hamas heeft herhaaldelijk verklaard dat Israël van de kaart moet verdwijnen.

7 oktober 2023 was niet het begin, maar de ontmaskering. De slachtpartijen, verkrachtingen en het levend verbranden van burgers legden bloot wat al jaren verzwegen werd: dit is een vijand die niet onderhandelt, maar uit is op vernietiging. Israël reageert nu – en krijgt de schuld. Terwijl Hamas zich bewust verschuilt tussen burgers, scholen, ziekenhuizen en VN-posten, probeert Israël die infrastructuur uit te schakelen zonder de burgerbevolking te raken. Hamas gebruikt mensen als schild, maar Israël wordt daarvoor aangeklaagd. Het is een complete omkering van daders en slachtoffers.

De hypocrisie van selectieve verontwaardiging
Vergelijk het met de Verenigde Staten in 1945. Toen Japan bleef doorvechten na miljoenen doden in Azië, gooiden de Amerikanen twee atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. Honderdduizenden burgers stierven. Dat werd “noodzakelijk” genoemd. Maar als Israël een commandocentrum onder een ziekenhuis uitschakelt, is dat ineens een oorlogsmisdaad. Dit is geen moreel oordeel – dit is hypocrisie.

De fixatie op de zogenoemde kolonisten in Judea en Samaria – oftewel Jehuda en Somron, ook wel de Westelijke Jordaanoever genoemd – is een ander voorbeeld van de dubbele moraal. Daar wonen zo’n 500.000 joden – vaak in plaatsen als Hebron, Beit El en Shilo, die diep verankerd zijn in de joodse geschiedenis. Velen noemen deze gebieden “bezet”, maar feitelijk gaat het om gebieden die volgens het internationaal recht betwist zijn, en historisch gezien tot het hartland van het joodse volk behoren: Judea en Samaria.

Tegelijkertijd wonen er meer dan twee miljoen Arabieren in Israël – met volledige burgerrechten, stemrecht, en toegang tot alle sociale voorzieningen. In geen enkel Arabisch land leven joden op die manier. Waarom mag een Arabier in Tel Aviv of Haifa wonen, maar geen jood in Hebron of Shilo? Waarom is een jood in Jehuda en Somron ineens een “kolonist”, terwijl Arabieren in Israël gewoon “burgers” zijn?

Antizionisme is uitsluiting, geen mensenrechten
Als echte vrede het doel was, dan zou men gemengd samenleven in beide richtingen toejuichen. Maar in de wereld van de antizionist mogen joden nergens wonen, zelfs niet in hun historische hartland. Dat heet geen mensenrechten – dat heet uitsluiting.

Wie vandaag zegt dat hij “tegen zionisme” is, laat vaak zien dat hij óf niets weet van de feiten, óf zich bewust vastklampt aan een morele verdraaiing waarin Israël altijd de dader is – en de vijanden van Israël steevast slachtoffer. En in dat verval spelen onze media een centrale rol. Ze zouden de waarheid moeten laten zien, maar draaien haar dagelijks om.

Zoals Netanyahu zei: “Je kunt niet pro-joods zijn en tegelijk tegen het bestaansrecht van de joodse staat.” En dat is precies wat antizionisme in de praktijk betekent: joden zijn welkom, zolang ze zwijgen, zich niet verdedigen – en vooral geen land hebben.

https://tpo.nl/2025/07/05/de-leugen-van-het-antizionisme-en-de-medeplichtigheid-van-onze-media/