Previous Message

Dag Rhode,

Rom. 9-11 is een gedeelte waarbij de uitleg zorgt voor verschillen van mening over de wel of niet vervangings-theologie van diverse stromingen, vandaar dat ik het onderstaande uit de link

https://www.theologie.nl/artikelen/romeinen/

heb geplukt .

De inhoud laat ik over ter beoordeling van ieder die geinteresseerd is in "de vervangings-theologie" of in het tegenovergestelde van deze theologie, en wat er ook nog tussenin ligt of kan liggen . In aardig wat gevallen komt de stelling "these naar/tot anti-these met als resultaat een synthese" te voorschijn bij de diverse geloofsrichtingen .

Persoonlijk ben ik de mening toegedaan dat Paulus als apostel veel heeft duidelijk gemaakt betreffende de verhoudingen tussen joodse gelovigen in Christus en ongelovige joden in Christus met daarnaast ook de gelovige en de niet gelovige heidenen, iets wat hij in verschillende brieven ook nog verder bespreekt, naast dat ook Petrus en de schrijver Lukas in de Handelingen daarvan melding maakt.

Trouwens ook Jezus zelf zegt in de verhouding en reacties/het geloof van joden en heidenen ten aanzien van hem en de gevolgen daarvan, iets in b.v. Mat. 8:5-13 en in Mat. 22:1-14.

Wat ik over de 144.000 geloof, is dat zij het overblijfsel of de rest van Israël zijn die bij en vanaf de 1e komst van Jezus, hem hebben aangenomen als de door God aangestelde Messias, de Heer, de koning-hogepriester naar de ordening van Melchisedek, de middelaar van en in het nieuwe verbond, en het offer wat nodig was om het nieuwe verbond van kracht te laten zijn voor zowel de gelovigen die vóór de 1e komst van Christus leefden en ook voor de gelovigen die daarna kwamen, tot aan het moment van de laatste dag, de dag van de opstanding en het oordeel.

Een gedeelte van de link:

9:1-11:36 Consequenties voor Israël
In deze drie hoofdstukken bespreekt Paulus de verhouding tot Israël, niet als een academische vraag, maar als een existentieel probleem. Opvallend is het grote aantal citaten uit de Joodse Bijbel dat Paulus hier in zijn argumentatie verwerkt. Verwijst hij in 4:1-8:39 slechts zeven keer naar de Joodse Bijbel, in 9:1-11:36 – een passage van ca. tweederde de lengte van 4:1-8:39 – doet hij dit een kleine dertig keer! Alleen al hieruit blijkt dat Paulus argumenteert vanuit Schriftbewijzen om zijn visie op Israël, zijn volk, te funderen. Deze wijze van opereren veronderstelt bij de hoorders een grote mate van bekendheid met de Joodse Bijbel. Paulus geeft in dit stuk van de brief een theologische doordenking van de vraag hoe het kan dat niet heel Israël ‘in Christus’ is, terwijl heidenen die niet tot Israël behoren, wel ‘in Christus’ zijn.

9:1-5 Paulus’ verdriet over Israël

Paulus poneert zijn ‘verdriet’ door te verwijzen naar zijn broeders in Israël, aan wie het zoonschap, de heerlijkheid en de belofte toebehoren. In een zeer persoonlijk inleidingswoord laat Paulus een aantal wezenlijke termen uit het voorafgaande terugkomen om daaraan toe te voegen dat Christus ‘uit Israël’ was: het is een retorische opsomming om Paulus’ verdriet te adstrueren.

9:6-13 Het nageslacht van Abraham

Opnieuw wijst Paulus op Abraham: hij legt uit dat niet heel diens nageslacht valt onder de term ‘kinderen van Abraham’, maar dat die eretitel gereserveerd is voor het nageslacht via Isaak. En ook in die lijn maakte God, aldus Paulus, al onderscheid, door te kiezen voor Jakob tegen Ezau. Aldus verwijst Paulus naar Gods keuzes uit het verleden om te verstaan hoe het dat God ook in Paulus’ dagen kiest voor slechts een deel van Israël. Zo handelde God volgens Paulus dus al eerder toen hij koos voor Isaak en daarna Jakob.

9:14-33 De ‘rest’ van Gods volk en ‘niet-zijn-volk’

Paulus neemt God in bescherming tegen het denkbeeldige verwijt van willekeur. Hij spreekt nu in de stijl van een verdedigingsrede over God, die de vrijheid heeft om te handelen zoals Hij wil. Paulus gebruikt het voorbeeld van de pottenbakker en diens maaksel en zet uiteen dat ook deze het recht heeft om wat hij heeft voortgebracht stuk te slaan. Met dit beeld rechtvaardigt Paulus Gods keuze voor slechts een deel van Israël. Daarnaast is er evenwel nog een ander punt: niet alleen koos God voor een deel van Israël, maar Hij heeft daarbij ook nog eens Grieken in dat deel opgenomen. Dit besluit fundeert Paulus in twee profetische teksten, één uit Hosea en één uit Jesaja, waarin hij uitspraken vindt dat God ‘zijn volk’ uitbreidt met ‘niet-zijn-volk’ en slechts een deel van Israël, de ‘rest’, redt. In vv. 31-33 vat Paulus de nieuwe situatie samen in de vorm van een afronding: uitgangspunt is blijkbaar ‘Israël in Christus’, want Paulus bespreekt slechts twee groepen en wel de beide categorieën die hem zo veel problemen bezorgen: de heidenen die wel gerechtigheid bereiken, namelijk uit het geloof, en Israël dat geen gerechtigheid bereikt, omdat het die niet zoekt in geloof, maar in ‘werken’. Paulus rondt zijn argument af met een spreuk uit Jesaja 8:14: ‘wie in Hem gelooft zal niet beschaamd worden’.

10:1-4 These: Israël dient God zonder inzicht

Opnieuw poneert Paulus een stelling, die hij in het volgende gedeelte uitwerkt. Hij spreekt nu over Israël dat God wel dient, maar niet met het juiste inzicht. Hij vat zijn visie op Israël samen met de stelling dat ‘zij’ hun eigen gerechtigheid nastreven zonder zich te onderwerpen aan de door God aangeboden gerechtigheid, namelijk Christus. In v. 4 licht Paulus de logica van deze stelling toe: Christus is het eindpunt van de Wet voor een ieder die gelooft.

10:5-13 Uitwerking: Wet en geloof

Deze passage is een uitwerking van de these van vv. 3-4. Paulus haalt woorden aan uit Mozes’ afscheidsrede (Deut. 30:12.14) die hij inleidt en combineert met teksten uit Leviticus 18:5, Deuteronomium 9:4 en Psalm 107:26. Aldus stelt Paulus de Thora en het geloof in Christus tegenover elkaar door te citeren uit diezelfde Thora. Hij legt de nadruk op de innerlijke houding die Christus teweeg brengt. Zo brengt het Schriftbewijs Paulus bij de oude belijdenis ‘Christus is Heer’(christos kyrios) en het geloof dat God hem heeft opgewekt uit de doden (10:9). Dit geloof brengt volgens Paulus redding en hij haast zich eraan toe te voegen dat dit geldt voor Jood èn Griek. Er is namelijk maar één Heer over allen, aldus Paulus, en uit dit statement concludeert hij, opnieuw met een Schriftcitaat (Joël 3:5), dat iedereen die de naam van de Heer aanroept, gered zal worden. Zo wordt duidelijk hoezeer Jezus Christus voor Paulus het centrum van zijn visie vormt: de ‘Heer’ is in Joël God zelf, maar in Romeinen 10:13 hij geen ander zijn dan Jezus Christus (vergelijk 10:9!). Paulus interpreteert Joël 3:5 dan ook volstrekt vanuit zijn eigen context, die hem het ‘aanroepen van de naam van de Heer’ doet verstaan als het ‘belijden van de naam van Jezus’ (vergelijk reeds 1:5).

10:14-21 These: Afwijzing van het evangelie

Paulus bespreekt de rol van hoorder en verkondiger. Het aanroepen van de naam van de Heer een mens alleen als hem deze verkondigd wordt. In een viertal retorische vragen leidt Paulus de argumentatie naar het inzicht dat de verkondigers van Christus door God zelf gezonden zijn. In een combinatie van citaten uit Jesaja 52:7, Nahum 2:1, Jesaja 53:1, Psalm 18:5, Deuteronomium 3 2:21 en Jesaja 65:1-2 leest Paulus zijn eigen situatie opnieuw terug in de Joodse Bijbel. Hij plaatst de afwijzing van Jezus Christus door Israël aldus in de traditie van de afwijzing van de prediking van de profeten. Bovendien beschrijft Paulus met genoemde citaten hoe de nieuwe situatie van Joden en Grieken in de Joodse Bijbel ‘voorzegd’ is.

11:1-10 Uitwerking 1: de verharding van Israël

In twee opeenvolgende passages (11:1-10 en 11:11-24) legt Paulus uit hoe de weigering van Israël verstaan moet worden. De eerste passage is bedoeld om de ‘verharding’ van Israël te verstaan in bijbelse termen, terwijl Paulus zich in de tweede passage expliciet tot ‘de heidenen’ richt. In vv. 1-10 gaat Paulus in op de vraag of God dan Israël verstoten heeft. Hij ontkent dit door zichzelf als voorbeeld te nemen en vervolgens I Samuël 12:22 te citeren. Door de daarop volgende verwijzing naar I Koningen 19:10.14.18 vergelijkt Paulus de situatie van zijn dagen met de dagen van Elia: de gelovige Israëlieten ‘in Christus’ karakteriseert hij als de 7000 gelovigen die de Baäl niet aanbaden. Paulus zet deze typering kracht bij door verwijzingen naar Deuteronomium 29:3, Jesaja 29:10 en Psalm 68:23-24, teksten waarmee hij Israël typeert als uiteenvallend in twee delen: de uitverkorenen en het deel dat zich verhard heeft en God weerstaat. Paulus interpreteert de houding van de Joden die Jezus Christus afwijzen opnieuw in termen van de oude profeten wier boodschap door de meerderheid van het volk werd afgewezen.

11:11-24 Uitwerking 2: de redding van de heidenen

Deze perikoop bevat Paulus’ uitwerking van de verhouding van de afwijzing van Jezus Christus door een deel van Israël en de toestroom van de heidenen tot het andere deel van het volk. Net als in 11:1 opent Paulus zijn bespreking met een retorische vraag (v. 11) die hij ontkennend beantwoordt. Hij redeneert nu vanuit de gevolgen van Israëls weigering. Zijns inziens is het gevolg daarvan namelijk het behoud van de heidenen. Opnieuw gebruikt Paulus een qal-wa-chomer-argument: als de verharding van Israël leidt tot redding van de heidenen, hoe veel te meer dan wel niet de ‘bekering’ van Israël? Hierna spreekt Paulus expliciet de ‘heidenen’ aan en wijst hen erop dat hun geloof moet uitmonden in jaloezie en daardoor herstel van Israël. Paulus drukt de verhoudingen uit met het beeld van de wilde olijftak, geënt op de edele olijf. Hiermee drukt hij uit dat de gemeenschap ‘in Christus’ dus rust op de wortels en de stam van Israël, maar ook dat een deel van Israël is ‘weggekapt’. In plaats van dat deel is een aantal takken van de wilde olijf gekomen. De beschrijving eindigt met eenzelfde argument (v. 24), waarmee Paulus aangeeft dat het deel van Israël dat Jezus Christus afwijst wel degelijk teruggeplaatst worden.

11:25-3 2 Conclusie: Israël, de rest en de heidenen

Met een duidelijk retorisch signaal introduceert Paulus zijn conclusie uit 9:1-11:32. Hij spreekt het geheel van zijn gehoor aan als ‘broeders (en zusters)’ (vergelijk 10:1) en introduceert zijn mededeling met een uitdrukking die hij ook elders gebruikt om een inzicht over te brengen: U moet wel weten, broeders en zusters… (zie de inleiding, boven). Paulus duidt het inzicht dat hij wil overbrengen aan als een ‘mysterie’, waarvan de inhoud is dat de verharding van Israël leidt tot heil voor de heidenen. Dit zal zo blijven totdat het ‘volle getal’ van de heidenen is ‘binnengegaan’, waarna geheel Israël gered zal worden. Paulus laat in het midden of dat ‘volle getal’ slaat op ‘alle heidenen’ of op een door God tevoren vastgesteld aantal uitverkorenen. Hij laat ook in het midden of de redding van Israël voortkomt uit het alsnog aannemen van Jezus Christus of niet. Wel is duidelijk dat Paulus ermee rekent dat God Israël toch zal redden (vv. 28-29!).

11:33-36A/sluiting: doxologie

Zoals Paulus in 8:31-39 de passage 4:1-8:30 afsloot met een doxologie, zo doet hij datzelfde in 11:33-36 met zijn redenering van 9:1-11:32. Paulus gebruikt hier uitdrukkingen die bekend zijn vanuit de wijsheidsliteratuur en citeert vervolgens Jesaja 40:13 in combinatie met Job 41:3. Het vers uit Jesaja citeert hij eveneens in I Korintiërs 2:16, ook daar ter afronding van een passage waar Paulus over ‘het mysterie’ van het geloof sprak (2:7). Ten slotte haalt Paulus een uitspraak aan waarin God oorsprong, reden en doel genoemd wordt van al wat bestaat (vergelijk I Kor. 8:6) en de liturgische lofprijzing ‘Hem zij de heerlijkheid in de eeuwigheid, amen’. Met deze vermoedelijk ad hoc door Paulus geformuleerde lofzang op de ondoorgrondelijkheid van God sluit hij zijn bespreking van de positie van Israël af.

Groetjes,
Elle