Dag Boldraad,

Ik maak een verschil tussen wat de bijbel in de brieven van Johannes zegt over wie en wat een "anti-christ" is en wat er door niet door God geïnspireerde gelovigen wordt gemaakt van het begrip "anti-christ".

In de bijbel in de Johannes-brieven gaat het dus over een leer van afvallige christenen over de Christus en was dit een valse leer binnen de gemeente van Christus, een gnostische leer die de benaming Docetisme kreeg.

Docetisme: https://nl.wikipedia.org/wiki/Docetisme

Docetisme (van het Griekse: dokein = lijken of schijnen) is de opvatting die beweert dat Jezus Christus slechts een schijnbare lichamelijkheid bezat. Volgens de doceten was het lichaam van Christus slechts schijn, niet werkelijk aanwezig.

Er zijn al in de 1ste eeuw docetische leerstellingen aanwijsbaar. Meer intellectuele christenen werden zich bewust van het probleem hoe de vereniging van het goddelijke en menselijke in de historische Jezus denkbaar was. In de Griekse filosofie en het Griekse denken werd een scherp onderscheid gemaakt tussen de onveranderlijke goddelijke wereld van het Zijn en de veranderlijke wereld van het Worden. Die twee konden zich ook niet verenigen. Dat maakt de eenheid van God en mens in Jezus in dat denken onbestaanbaar. Een van de oplossingsrichtingen was de formulering dat Jezus geen reëel menselijk lichaam had gehad maar een schijnlichaam.

De aanwezigheid van die opvatting wordt al verwoord in de brieven van Johannes. In de Eerste brief van Johannes staat: Iedereen die gelooft dat Jezus Christus als mens op de aarde gekomen is, komt van God. Iedere geest die dit niet belijdt, komt niet van God: dat is de antichrist. In de Tweede brief van Johannes staat: Er zijn veel dwaalleraren in de wereld verschenen die de komst van Jezus Christus als mens niet belijden. Dat nu is de verleider, de antichrist.

In de proto-orthodoxie ging men ervan uit dat Jezus tegelijk waarachtig God en waarachtig mens was geweest die geleden had en gestorven was. De innerlijke tegenstellingen nam men op de koop toe. Tertullianus beschreef in zijn Adversus Praxean als een van de eersten een formulering hiervoor. Wij zien een dubbele status, niet vermengd, maar verbonden in één persoon; Jezus: God en mens.

Het docetisme was vooral aanwezig binnen de gnostiek. In een aanzienlijk aantal van de Nag Hammadigeschriften wordt dat duidelijk. De Tweede verhandeling van de grote Seth verdedigt het gnostische standpunt over de kruisigingsdood, dat de goddelijke Christus de mens Jezus voor de dood aan het kruis heeft verlaten. De gekruisigde Jezus is dus slechts een lichamelijk omhulsel. Christus zegt in de tekst Ik heb in het geheel niet geleden. Zij bestraften mij, ik stierf niet echt, maar slechts in schijn.

In de gnostiek wordt de kruisiging gezien als een nederlaag van de demiurg en zijn boze machten. Zij zijn niet in staat geweest de Verlosser te doden. Dat is ook het belangrijkste thema in geschriften als Gnostische Openbaring van Petrus, en de Eerste openbaring van Jacobus. In het evangelie van Judas spreekt Jezus over zijn lichaam als degene die mij draagt en tegen Judas zegt hij jij zult de mens die mij draagt offeren.

Omdat het christendom lijden, sterven en de verrijzenis van Christus als het centrale punt van de christelijke boodschap beschouwt, is het docetisme steeds bestreden als ketterij. De omlijning van wat tot het wezen van Christus en de christologische perichorese behoort, kwam geleidelijk en grotendeels tot stand tussen het Eerste Concilie van Nicea (325) en het Concilie van Chalcedon (451).

Verwante zienswijzen bleven echter lange tijd aanwezig, ook in de Kerk. Zo hingen bijvoorbeeld de Katharen (12de - 14de eeuw) een docetische interpretatie van Christus' aanwezigheid op aarde aan en eind 16de eeuw werd Giordano Bruno door de kerkelijke rechtbank aangeklaagd wegens onder meer docetisme en ter dood gebracht.
===============================================================

Dit terwijl veel christenen tegenwoordig Op. 13:11-18 gebruiken om een beest-mens met een getalswaarde wat naam betreft van 666 of 616, net wat voor manuscript men gebruiklt om uit te citeren, de anti-christ noemen...... BTW, in Daniël 7 zien we dit soort koningen of heersers als beesten beschreven..... en vooral de laatste, het Romeinse wereldrijk past in de beschrijving van Op. 13:11-18. In de tijd dat dit rijk er was, werd Jezus ook koning-hogepriester en ging van de aarde naar de hemel om, nadat hij had overwonnen (Op. 3:21), volgens Dan. 7:13-14, voor de Oude van Dagen te verschijnen met als doel heerschappij en koninklijke macht/autoriteit te ontvangen, iets wat Jezus zelf ook zegt in Mat. 28:18 en in Kol. 1:13-14 door Paulus ook wordt beschreven, naast in de Hebreeën-brief in Heb. 5:1-10 en andere teksten.

Er waren dus twee vijanden van Christus de Heer (kurios), het ene was een valse leer binnen de christelijke gemeente, en het andere was een keizer van Rome die ook kurios, heer, werd genoemd.

Ik blijf er op hamerren dat men het éne niet moet verwarren met het andere.

Deze leer van afvalligen was en is een gevaar voor de gemeente.

De in Op. 13:11-18 was in de 1e eeuw en daarna nog een paar eeuwen een vijand van Christus en de christenen totdat kort gezegd het christendom een staatsreligie werd.

Mvg,
Elle